Altenburger Mundart


Liebsklooche

 

Hie soll sich naar keener mit der Liebe bemahre,

Siest gieht´s ´n mei Siele derkreiz un derquaare.

Eine Morje wool mer nachten de Liebe versooche,

ich muß se verklooche.

 

Su gieht´s, wemmer sitte Meede ze Tanze lißt fiehre,

do muß mer naar immer dan Gammer derhiere,

doß die sich vergoffen in annere Knachte.

Sitte Menscher sin schlachte.

 

Das muß mar e Luch in mei Harze neischlooche,

ich konn nich mieh ruuche be Nocht und be Tooche,

un will mer de Morje vun der Liebe nich looße,

do muß ich derblosse.

 

Ich mark´s, ich war sicher uf´n letzten Luch pfeife,

der Tud will mer warlich mei Harze oongreife.

Drim huult mer meine Morje. Mer wulln uns vergleiche,

in Himmel noon steije.

 

Noochen, wennj gestorm bin, do lußt mich begrobe,

un lußt mehr vun Tischer en Kosten obschobe,

un lußt mer zwee feierje Harzen druf mole.

Noochen kunnt ersch bezohle!

 

Un wennj mich noochen in Dorfe looß fenge,

do lußt mer oonhenge e Kelbergeschlenge,

un lußt mich mit´n Hunden zen Dorfe nausschleefe.

Nochen kunnt ersch verkeefe!

 

Un lußt mer o senge de Starbegesenge:

„Hie leet nu Motz Pumpe, derquaar und derlenge!“

Un uf´n Groob lußt mer schreibe:

„Olle Liebesoffaare ze Dracke muß waare.“

 

(Veit Räumschüssel um 1700)